Bekering, bekering, bekering Johannes de Doper en Jezus Christus hadden net dezelfde boodschap: “Bekeert u, want het Rijk der hemelen is nabij.” (Mt 3, 2 & Mt 4, 17). Beide profeten richtten zich tot de “Farizeeën en Sadduceeën” (Mt 3, 7). Er is een taalkundig probleem met “zich bekeren” in het Nederlands: meestal gebruiken wij

De wekker De meeste mensen hebben een hekel aan dat irritante geluid van een wekkerradio. We zijn “ingedommeld en versuft”, zegt het Missaal (pag. 4). We zouden graag doorgaan met slapen (naar Mt 24, 38). Toch is het uur om wakker te worden aangebroken (naar Rom 13, 11). Wij hebben trouwens geen enkel excuus: de

Het opschrift Beide lezingen gaan over de (be)kroning van een koning, maar in de eerste lezing was het goed bedoeld, terwijl het bekende opschrift in het Evangelie ongetwijfeld cynisch bedoeld was: ‘Dit is de koning der Joden.’ Dit opschrift is vooral in het Latijn wereldberoemd geworden: INRI. Op deze 34ste zondag door het jaar vieren

De blijde boodschap bij slecht nieuws In de 4de eeuw zei de heilige Ambrosius: “rechtvaardigheid leeft in ballingschap, het onrecht heerst, het geloof is zeldzaam”. Begin  5de eeuw v. Chr. schreef Maleachi dat “de zon van de gerechtigheid” ooit zou opgaan. Ooit, maar wanneer? In de tijd van Jezus leefden de Joden onder het juk

Rijstpap met een gouden lepeltje Het kan toeval zijn, maar in beide lezingen is er sprake van 7 broers. Wat beide lezingen echter werkelijk verbindt is de blik op het eeuwige leven. Het lectionarium heeft het gruwelijkste deel van de eerste lezing weggelaten, maar het komt erop neer dat de 7 broers en hun moeder

Gezocht: zondaars Belastingontvangers zijn waarschijnlijk nooit geliefd geweest, maar in de tijd van Jezus hadden ze een bijzonder slechte reputatie: het waren niet alleen collaborateurs van de Romeinen, maar ook corrupte ambtenaren die woekerwinsten maakten op de rug van hun eigen volk. De schrijver van het Boek Wijsheid (dat ongeveer één eeuw vóór het Lucas-evangelie

Bidden met lege handen De evangelielezing van de dag is niet evident: Jezus schetst een scherp contrast tussen een Farizeeër en een tollenaar. Op het eerste zicht is de Farizeeër goed bezig: hij lijkt een rechtvaardige in de lijn van Zacharias, Elisabet, Johannes de Doper, Simeon, Jozef van Arimatea,… Paulus was ook zo’n Farizeeër (Hnd

De aanhouder wint De evangelist Lucas schrijft meteen waarover deze parabel gaat: “het volhardend gebed”. In de parabel zelf contrasteert Lucas de onrechtvaardige rechter, die leeft zonder God noch gebod (naar Lc 18, 4) met de rechtvaardige Rechter bij uitstek, namelijk God. Er is inderdaad een gevaar voor de gelovige christen: “je wordt het bidden

Dubbele dankbaarheid De eerste lezing en het Evangelie passen wonderwel bij elkaar, zoals zo vaak in het Lectionarium (we moeten daar dankbaar voor zijn): Naäman en de “Samaritaan” / “vreemdeling” zijn allebei heidenen en lijden allebei aan een huidziekte. Beide heidenen leren via een profeet in Israël (respectievelijk Elisa & Jezus) de God van Abraham,

Het mooiste cadeau van deze tijd “Het geloof is een gave, een genade”, zegt het Missaal. Dat geldt zeker voor onze tijd: ruim 16%, ruim 1 miljard mensen, noemt zich niet meer religieus, met allerlei nuances, van agnost (iemand die niet zeker weet) tot atheïst (iemand die ontkent dat er een god is). Het is

De ultieme waarschuwing Jezus richt Zich nog steeds tot en tegen “de farizeeën, belust op geld als zij waren” (Lc 16, 14). De farizeeën hadden Hem uitgelachen… Daarom geeft Jezus hen een laatste waarschuwing met de parabel van Lazarus en de rijke man. Een gekende parabel, maar niet zo geliefd als ‘de verloren zoon’ of

Beleggen in het onbetaalbare De parabel van de gewiekste “onrechtvaardige rentmeester” die de goedkeuring wegdraagt van God (“een rijk man”) lijkt onbegrijpelijk, ja zelfs schokkend en onaanvaardbaar, maar ligt bij nader inzien helemaal in de lijn van het gedachtengoed van Jezus. Wat God hier prijst is voorzienigheid (en uiteraard geen oplichterij). De “onrechtvaardige mammon” of

Afgod binnen handbereik De parabel van de verloren zoon is één van de bekendste en je kan je afvragen of we er nog iets kunnen uit leren. Als we de parabel in de historische context plaatsen, kunnen we er weinig of niets van leren: Jezus richt Zich tot en tegen “de farizeeën en de schriftgeleerden”

Niet redelijk De lezingen bevatten harde woorden die men als onredelijk zou kunnen bestempelen. We mogen ze niet verbloemen. Niemand kan God  begrijpen, laat staan vatten: ons ‘rationeel’ denken is daar te armzalig voor, zegt de schrijver van het Boek Wijsheid (geschreven rond het begin van onze jaartelling). Jezus op de voet volgen is al

Bescheidenheid troef Deugden en (hoofd)zonden waren al bekend in de Griekse Oudheid en dus ook bij Jezus Sirach, die ongeveer twee eeuwen vóór Christus leefde. In de eerste lezing wordt zachtmoedigheid geprezen; hoogmoed wordt veroordeeld. Hoogmoed is hoofdzonde nummer 1, letterlijk en figuurlijk. Lucifer incarneert de hoogmoed. Hoogmoed gaat steeds gepaard met egoïsme en narcisme.