Wijsheid en troost
Handelingen 2, 1-11 beschrijft de uitstorting van de Heilige Geest op de apostelen tijdens Pinksteren, met “gedruis” en “vuur”. Dit markeert het begin van de christelijke kerk en toont hoe de Geest de gelovigen kracht geeft om Gods boodschap te verkondigen in de juiste taal.
Johannes 14, 15-26 bevat Jezus’ belofte dat de Trooster, de Heilige Geest, zal komen om de discipelen te onderwijzen en hen te herinneren aan alles wat Hij heeft gezegd. Dit onderstreept de rol van de Geest als leraar en gids. De “Geest van God” die al over de wateren zweefde in Gn 1, 2, bij het prille begin van de schepping.
Spreuken 8, 22-31 spreekt over de Wijsheid die door God werd geschapen vóór de schepping. Christelijke theologie verbindt deze wijsheid vaak met Christus en de Heilige Geest, die Gods waarheid en inzicht openbaren. En zo is de Drie-Ene God al gevormd vóór en tijdens de Schepping.
Johannes 16, 12-15 benadrukt dat de Geest van de waarheid de discipelen zal leiden in alle waarheid en hen zal laten begrijpen wat van Christus komt. Al deze passages laten de Heilige Geest en Goddelijke wijsheid als essentiële elementen van Gods plan zien. De Geest onderwijst, leidt en geeft kracht aan gelovigen, terwijl Gods wijsheid vanaf het begin van de schepping aanwezig was. Dit toont hoe God zijn volk niet alleen laat, maar hen altijd begeleidt en inzicht geeft.
De Griekse term paraklètos heeft een rijke etymologische en theologische achtergrond. Het woord komt van het Koinè-Grieks en is een passieve vorm, wat oorspronkelijk betekent “iemand die erbij geroepen wordt” of “aan iemands zijde gevraagd”. In de rechtbankcontext werd het gebruikt als een helper of pleitbezorger, maar niet in de moderne zin van een advocaat. In de rabbijnse literatuur werd het gebruikt als een bemiddelaar of voorspreker bij God. In het Nieuwe Testament, vooral in het Evangelie van Johannes, verwijst het naar de Heilige Geest als de Trooster en Helper van de gelovigen.
(B.N.)